دل من...

خاطرت هست شبی سر راهت بودم با نگاهت به دلم سنگ زدی فکر کردم نگهت پل بین منو درمان است.

 نه دریغا افسوس چه خیال باطل،باطلی بی حاصل .

غافل از آن بودم که تو پیمان شکنی بی وفا،بی احساس قاتل جان منی .

یاد روزی کردم که عبور از گذر ما کردی چه صمیمانه خودت را به دلم جا کردی .

بعد آن روز دگر قلب من افتاد به زیر قدمت و تو با گام زدن روی دلم،شکستی دل فرسوده ی من.

 پس چگونه دل من شد رفیق دل تو؟شمع هر محفل تو؟

 شادیم از این بود که کسی هست که به فکر من و قلبم باشد .

گرچه دشمن پرکینه ی قلبم بودی ،کینه ات شیرین بود، مثل لبخند گل سرخ که در فصل بهار به همه راز محبت میگفت.

کار تو تنها با دل من بشکستن و بشکستن و بشکستن بود. اما به خدا شیرین بود

.خرده های شیشه ی قلبم را شیشه فروش بند می زد تا باز بزنی سنگ و بلرزد از نو بشکند با نگاه خسته ی تو.

آه که تو رفتی و دل من باز شکست،شکست و فروریخت .

ومن هرچه فریاد زدم شیشه فروش آن را بند نزد گفت:این دل دگر کارش از کار گذشت بگذر از آن دل و بدان که دلدار گذشت .

جمع کردم دل بشکسته ی خود ریختم ان را در معبر شهر.

 آه ای عابر من از کوچه ی ما چون گذری ،کن به زیر قدمت یک نظری، تا مبادا برود در پایت ،خورده های شیشه ی این دل من .

زیر لب زمزمه ای کردم باز:

                               کاشکی این دل من جنسش از شیشه نبود.